Mi fine liberigis mian tenon kaj ŝi malrapide turnas sin sur la implikitaj littukoj, movante la dorson kaj koksojn, etendante siajn muskolojn kiel katino satigis de karesoj. Ŝiaj postaĵoj kaj femuroj brilas de ŝvito kaj de vaginaj sekrecioj. Ŝi tiam levas la okulojn al mi.
“Vi scias,” ŝi diris, “ĝi ne estas ĉar ni renkontiĝis antaŭ nur unu horo kaj ni ne scias niajn antaŭnomojn… Mi volas diri, ke ĝi ne estas ĉar vi ŝmiris mia vizaĝn kun via piĉsuko kaj metis kvar fingrojn sen vian postaĵon, ke ni ne povas esti ĝentilaj unu al la alia. “
Ŝi pravas. Kial ne, ĉu?
La skarlata kajero 